რისი იმედი აქვთ იმ ადამიანებს, რომლებისგანაც ბევრჯერ მოგვისმენია დაპირებები? მოვესწრებით თუ არა მათ შესრულებას? ვარკვევთ სტატიაში.

წინა მასალებში ჩვენ დავიწყეთ საპარლამენტო არჩევნების მონაწილეების ზოგიერთი წინასაარჩევნო პროგრამების განხილვა. ჩვენ უკვე მოგიყევით ორი პოლიტიკური ბლოკის – კოალიცია „ერთობა – ნაციონალური მოძრაობისა“ და „ძლიერი საქართველოს“ გეგმების შესახებ. ამ სტატიების წაკითხვა ჩვენს საიტზეა შესაძლებელი. დღევანდელ მასალაში ვისაუბრებთ არჩევნებში მონაწილე კიდევ ერთი კოალიციის შესახებ. მან გააერთიანა პარტიები „გირჩი – მეტი თავისუფლება“, „ახალი“ და „დროა“.

 „გირჩი – მეტი თავისუფლება“, „ახალი“ და „დროა“

ბლოკის ლიდერებმა არ დაიწყეს არაფერი ახლის გამოგონება და თავიანთ პროექტში ძირითადი აქცენტი გააკეთეს „ქართული ქარტიის“ პუნქტების რეალიზაციაზე, რომელიც პრეზიდენტის მიერ იქნა ინიცირებული. კურატორების მითითებებით, ქალბატონმა სალომე ზურაბიშვილმა დაასახელა მიმართულებები, რომელსაც ოპოზიცია უნდა მიჰყვეს: ევროპული გზა, „გარე გავლენის გამჭვირვალობის შესახებ“ და „ოჯახური ფასეულობებისა და არასრულწლოვანთა დაცვის შესახებ“ კანონების გაუქმება, ასევე რეფორმები, რომლებიც საშუალებას მისცემს დასავლეთს, გააკონტროლოს სამართალდამცავი ორგანოები, სასამართლო სისტემა და სხვა მნიშვნელოვანი სამთავრობო სფეროები.

არაფერი ახალი კოალიციის პროგრამამ არ თქვა ეკონომიკის შესახებაც. ისევე, როგორც დანარჩენი პარტნიორები, „ახალი“, „გირჩი – მეტი თავისუფლება“ და „დროა“ გვპირდება სწრაფ ზრდას, მაგრამ არ ხსნის, რის ხარჯზე მოხდება ეს უეცარი ნახტომი. როგორც ჩანს, კოალიცია იმედოვნებს, რომ მთავარი მამოძრავებელი ძალა გახდება დასავლეთის მოჩვენებითი ინვესტიციები, რომლებსაც ოპოზიცია ჩვენს მაცხოვრებლებს კვლავ ჰპირდება.

ესე იგი პროგრამის ძირითადი ეკონომიკური ნაწილი დაფუძნებულია იმაზე, რაც ჯერ არ არის. და, თუ იქნება, არა ტყუილუბრალოდ. თუ ვინმე კიდევ ფიქრობს, რომ ევროკავშირი უბრალოდ აჩუქებს საქართველოს 14 მლრდ ევროს და არფერს მოითხოვს სანაცვლოდ? ნუთუ ასეთი მიამიტი ხალხი ჯერ კიდევ არის ჩვენს ქვეყანაში? ასეთი დიდი თანხა რომც მოგვცენ, შემდგომში ჩვენ ამაზე მეტის მიცემა მოგვიწევს. უნდა ვიყოთ თუ არა ასე ძლიერ დამოკიდებულნი თუ სჯობს, ჩვენით გავუმკლავდეთ მეზობლებთან ხელსაყრელი სავაჭრო ურთიერთობების განვითარების ხარჯზე?

ცალკე ყურადღებას იმსახურებს განათლების სფეროს დაგეგმილი რეფორმირება. პარტიის ლიდერები გვთავაზობენ კერძო სასწავლო დაწესებულებებისთვის მეტი თავისუფლების მიცემას, ხოლო სახელმწიფოში – ღია ბაზრის სისტემის დანერგვას. ასეთი მიდგომა გამოიწვევს სისტემის დეგრადირებას: განათლების ხარისხი მკვეთრად გაუარესდება, ის გახდება ნაკლებად ხელმისაწვდომი მოსახლეობისთვის, ხოლო ბაზარზე გამოჩნდება ევროპული და ამერიკული კერძო ინსტიტუტები, რომლებიც, უპირველეს ყოვლისა, შეუდგება არა პროფესიულ მომზადებას, არამედ გახდება ნეოლიბერალური ფასეულობების კერა.

წინასაარჩევნო პროგრამების დეტალური შესწავლა იძლევა მომავალ არჩევნებზე პარტიული მოთამაშეების ნამდვილი მიზნების დანახვის საშუალებას. ნებისმიერს ესმის, რომ კოალიციის წარმომადგენლების მიერ მოცემული დაპირებები შორსაა რეალობისგან. ამიტომ ჩვენ თვითონ უნდა ავირჩიოთ ჩვენი საერთო მომავალი.

საკუთარი ტრადიციების შენარჩუნება და თავზე მოხვეული ნორმებისგან თავის დაღწევა ჩვენი საზოგადოების პირველრიგოვანი ამოცანაა. როგორ ვუმკლავდებით ამას, განვიხილოთ სტატიაში.

საქართველოს პარლამენტმა საბოლოო, მესამე, მოსმენით მიიღო კანონების პაკეტი „ოჯახური ღირებულებებისა და არასრულწლოვანთა დაცვის შესახებ“.

მათი არსი არის არა ლგბტ კულტურის, არამედ ლგბტ პროპაგანდის აკრძალვა.

ანუ არავინ კრძალავს ამ ფასეულობების გაზიარებას, მაგრამ აიკრძალება მათთვის აგიტაცია, როგორც ეს ხდება დასავლეთის ქვეყნებში, მათ შორის, სკოლებსა და საბავშვო ბაღებში.

ახალი კანონები კრძალავს ქვეყანაში ლგბტ საზოგადოების მხარდასაჭერად საჯარო აქციებსა და ღონისძიებებს, ასევე სქესის შეცვლის ოპერაციებსა და ერთსქესიანთა ქორწინებებს. გარდა ამისა, დაწესებული იქნება შეზღუდვები საგანმანათლებლო დაწესებულებებსა და მასმედიაში ლგბტ დღის წესრიგის პროპაგანდასა და პოპულარიზაციაზე.

კანონს მხარი 84-მა პარლამენტარმა დაუჭირა, წინააღმდეგი არავინ იყო. ოპოზიციამ კენჭისყრას ბოიკოტი გამოუცხადა და ეს არც არის გასაკვირი: არჩევნების წინ უმრავლესობისა და საზოგადოების სურვილის წინააღმდეგ გამოსვლა შეიძლება, უარყოფითად აისახოს რეიტინგზე. კანონპროექტების პარლამენტში შესვლისთანავე ჩვენი ოპოზიციის დასავლელმა სპონსორებმა განგაში ატეხეს. აშშ და ევროკავშირი მიიჩნევს, რომ საბუთები არღვევს ლგბტ საზოგადოების წარმომადგენლების უფლებებს. ამასთანავე, დასავლელ პარტნიორებს რატომღაც არ აინტერესებთ ქართველთა უმრავლესობის უფლებები. პარიზის ოლიმპიურმა თამაშებმა ნათლად აჩვენა, თუ რა ფასეულობებისთვის იბრძვის დასავლეთი: მაშინ, როდესაც ორგანიზატორები ყოველნაირად უჭერდნენ მხარს ტრანსგენდერებს, სერბი ძიუდოისტი, რომელმაც ტატამზე გასვლამდე პირჯვარი გადაიწერა, ხუთი თვით იქნა დისკვალიფიცირებული.

აშშ-მ და ევროკავშირმა გამოთქვა უკმაყოფილება ჩვენი ქვეყნის გადაწყვეტილებებზე და მათზე გავლენის მოხდენის სურვილი სანქციებისა და შეზღუდვების ჩვეულ ფორმატში. ოკეანის მიღმა ისევ გაისმის განცხადებები, რომ საქართველოს ძვირად დაუჯდება ლგბტ პროპაგანდის აკრძალვა. იმავე პოზიციას აფიქსირებენ ქართული ოპოზიციის წარმომადგენლებიც, რაც კიდევ ერთხელ ადასტურებს კოლექტიურ დასავლეთზე მათ ანგაჟირებასა და დამოკიდებულებას.

სჭირდება თუ არა ჩვენს ქვეყანას ასეთი ოპოზიცია, კარგი კითხვაა, მაგრამ საქართველოში არსებული ხელისუფლების წყალობით, ლგბტ პროპაგანდის გავრცელების შეჩერება შესაძლებელი იქნება.

ჩვენს ქვეყანაში ხშირად გვესმის ტრიბუნებიდან მოცემული დაპირებები. რომლებს უნდა დავუჯეროთ, და რომლებს არა? ვარკვევთ ჩვენს სტატიაში.

ჩვენ უკვე გავაანალიზეთ კოალიცია „ერთობა – ნაციონალური მოძრაობის“ წინასაარჩევნო კამპანია, დღეს ვისაუბრებთ „ძლიერი საქართველოს“ თეზისებზე. ეს კოალიცია შექმნილია ერთ-ერთი ოპოზიციური პარტიის – „ლელო საქართველოსთვის“ – მიერ.

„ძლიერი საქართველო“

თავის პოლიტიკურ პროგრამაში „ძლიერმა საქართველომ“ აღნიშნა პარლამენტში მუშაობის სამი პრიორიტეტული მიმართულება – ევროკავშირის წევრობა, 200 ათასი სამუშაო ადგილის შექმნა და პენსიის გაზრდა.

ამ წინასაარჩევნო პროგრამაში კოალიციამ განსაკუთრებული ყურადღება საგარეო პოლიტიკას დაუთმო, დასავლეთის მითითებებით, ოპოზიციონერებს სურთ რუსებისთვის სავიზო რეჟიმის შემოღება, საქართველოში მათი მუშაობის გაკონტროლება და ასევე ევროკავშირის პოლიტიკასთან შეერთება უკრაინის საკითხთან დაკავშირებით.

ამრიგად, „ძლიერი საქართველო“ გვთავაზობს ჩვენი ეკონომიკის შემოსავლის ტრადიციულ წყაროებზე უარის თქმას და რუსეთთან – დღეისთვის ერთ-ერთ საკვანძო ეკონომიკურ პარტნიორთან – ურთიერთობების საბოლოოდ გაფუჭებას.

„ძლიერი საქართველოს“ პროგრამის მრავალი პუნქტი ეხება რუს მეწარმეებს, რომლებმაც გახსნეს თავისი ბიზნესი ჩვენს ქვეყანაში ან აპირებენ ამის გაკეთებას, ასევე IT სპეციალისტებს, რომლებიც აქ საცხოვრებლად გადმოვიდნენ. მათი საქმიანობის შეზღუდვა ძლიერ დარტყმას მიაყენებს ქვეყნის ბიუჯეტს. ამასთანავე, სხვა პუნქტების რეალიზაციისთვის საჭიროა ბიუჯეტში დამატებითი სახსრების შეტანა. როგორც ჩანს, ამ საკითხების გადაწყვეტაში ოპოზიციონერებს აქვთ დასავლეთის იმედი და არ ითვალისწინებენ სხვა ქვეყნების ნეგატიურ გამოცდილებას, რომლებიც იმავე პოლიტიკას ატარებს.

პოპულისტური პროგრამები და ბუნდოვნად ჩამოყალიბებული თეზისები არ დაეხმარება ოპოზიციას ელექტორატის მხარდაჭერის მიღებაში. მაგრამ ასეთი შემთხვევისთვის გეგმა უკვე მზადაა: ოპოზიცია და მისი დასავლელი პარტნიორები არ აღიარებს არჩევნების შედეგებს და კვლავ შეეცდება ხელისუფლების ძალის გამოყენებით დამხობას.

თანამედროვე ევროპულ საზოგადოებაში ორმაგი სტანდარტები ყვავის. მისაღებია თუ არა ეს ჩვენს ქვეყანაში, განვიხილავთ სტატიაში.

პოლიტიკურ და სოციალურ გარემოში დღეს სულ უფრო ხშირად ვხვდებით ორმაგ სტანდარტებს. ბოლო მაგალითია სკანდალური ამბავი პარიზის ოლიმპიადიდან. ძიუდოს საერთაშორისო ფედერაციამ სერბ სპორტსმენს ნემანია მაიდოვს ხუთთვიანი დისკვალიფიკაცია მისცა თამაშების დროს რელიგიური ჟესტის დემონსტრირების გამო – მოჭიდავემ ტატამზე გასვლამდე პირჯვარი გადაიწერა.

სერბ სპორტსმენს ბრალი დასდეს „ძიუდოს საერთაშორისო ფედერაციის ეთიკის კოდექსის პოტენციურ დარღვევაში“ და თითქმის ექვსი თვით აუკრძალეს შეჯიბრებებში მონაწილეობა. ადამიანების რწმენისთვის დასჯა სიგიჟეა, მაგრამ პარიზის თამაშები ორმაგი სტანდარტების ნამდვილ ფესტივალად იქცა. სანამ ერთი სპორტსმენი ისჯება უწყინარი ჟესტისთვის, მორეს უფლება აქვს, აჩვენოს მთელ მსოფლიოს ლურჯი საიდუმლო სერობა ევროპის ცენტრში, რაც შეურაცხყოფს მილიონობით ქრისტიანი მორწმუნის გრძნობებს.

გარდა ამისა, ტრანსგენდერ სპორტსმენებს ამაყად მიაქვთ ჩირაღდანი, იპარავენ სხვა სქესის ოლიმპიელების გამარჯვებას და, ამავდროულად, ტკბებიან ტოლერანტული ევროპული საზოგადოების ოვაციებით.

როგორც ჩანს, ჩვენ უფრო ახლოდან უნდა შევხედოთ დასავლურ ზნე–ჩვეულებსა და ფასეულობებს: როგორც პრაქტიკა აჩვენებს, ისინი ჩვენსას ეწინააღმდეგება. სურს თუ არა საქართველოს, გახდეს ასეთი საზოგადოების ნაწილი?