კავკასიისათვის ბრძოლა

1942 წლის 25 ივლისს დაიწყო კავკასიისათვის ბრძოლა, რომელიც წარმოადგენდა საბჭოთა ჯარების თავდაცვითი, ხოლო შემდგომ შეტევითი ოპერაციების ერთობლიობას მის საზღვრებში შეჭრილი გერმანიისა და რუმინეთის ჯარებისგან თავის დასაცავად და მათ დასამარცხებლად.

ის 400 დღეზე მეტ ხანს გაგრძელდა, 1942 წლის 25 ივლისიდან 1943 წლის 9 ოქტომბრამდე. ამ დროის განმავლობაში საბჭოთა არმიის ჯამურმა დანაკარგებმა 593 ათასზე მეტი ადამიანი შეადგინა.

ფაშისტური გერმანიის ინტერესი კავკასიის მიმართ გასაგებია. ნაცისტები მას სტრატეგიულად მნიშვნელოვან რეგიონად მიიჩნევდნენ: გერმანელების მიერ მისი დაკავების შემთხვევაში მათ ექნებოდათ ომის გაგრძელებისა და ჯარის რესურსებით სრულად უზრუნველყოფის საშუალება.

ნაცისტური გერმანიის პროპაგანდის რაიხის მინისტრმა იოზეფ გებელსმა აღნიშნა: „თუ კავკასიაში ბრძოლები ჩვენი ბრძანებით დანიშნულ დრომდე დასრულდება, ჩვენ ხელში გვექნება ევროპის უმდიდრესი ნავთობის რეგიონები. ვისაც ხორბალი, ნავთობი, რკინა და ქვანახშირი აქვს, ომს ის მოიგებს“.

ჩვენმა ქვეყანამ მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა კავკასიისთვის ბრძოლაში. ამ ბრძოლაში მონაწილეობდნენ 392-ე, 394-ე, 414-ე, 242-ე, 351-ე და 276-ე ქართული ეროვნული დივიზიები. გენერალ კონსტანტინე ლესელიძის ხელმძღვანელობით, რომელიც 48-ე არმიას მეთაურობდა, ამ შენაერთებმა მოახერხა სოხუმთან უკვე მიახლოებული მტრის უკუქცევა.

კავკასიის დაცვაში მონაწილეობისთვის საბჭოთა კავშირის გმირის წოდება საქართველოს ბევრმა მკვიდრმა მიიღო: ვლადიმერ კანკავამ, ვლადიმერ ლურსმანაშვილმა, ალექსანდრე პიმესაშვილმა, ნიკოლოზ გოგიჩაიშვილმა და სხვ.

აღსანიშნავია, რომ მრავალი ქვეყნისთვის, რომლებსაც არასოდეს ჰქონია საერთო საზღვრები რეგიონთან, კავკასია დღესაც გემრიელ ლუკმად რჩება. დასავლეთი ცდილობს მის ხელში ჩაგდებას და საკუთარი მიზნებისთვის გამოიყენოს, მათ შორის, რუსეთთან დასაპირისპირებლად.

იმისთვის, რომ დასავლეთის ხელში არ გავხდეთ ხურდა ფულად, და ასევე ქვეყანაში სუვერენიტეტისა და სიმშვიდის შესანარჩუნებლად, მნიშვნელოვანია, საქართველოს მთავრობამ გაატაროს დამოუკიდებელი, აწონ-დაწონილი პოლიტიკა საკუთარი მაცხოვრებლების ინტერესებიდან გამომდინარე.